Grupa: Administrator 
Posty: 2686 #77664
Od: 2008-2-14
| Chcemy wierzyć, że miłość jest uczuciem dobrym i czystym. O takiej właśnie miłości marzymy już jako dzieci, słuchając bajek o księżniczkach i książętach, którzy zakochują się w sobie na całe życie. Ale miłość ma też swoją ciemną stronę, niesie ból i rozczarowania. Czy można tego uniknąć?
Sukcesu w miłości mogą się spodziewać tylko ci, którzy mają wobec niej realne oczekiwania. Im bardziej miłość będzie odmitologizowana, tym większa szansa na jej trwanie. Przyjrzyjmy się więc mitom dotyczącym miłości. Gdyby nie one, może mniej byłoby niepokojów i załamań?
1. Miłość spada na nas jak grom z jasnego nieba.
Mylimy miłość z... namiętnością. Miłość oczywiście może mieć swój początek w namiętności, ale sama namiętność nie jest jeszcze miłością. Owszem, jest ona wspaniałym darem. To pod jej wpływem zdarza nam się postępować nierozsądnie. I często brak rozsądku bierzemy na siłę uczuć. Mówimy o kimś: "oszalał z miłości". Zgadza się, tyle tylko, że powinniśmy powiedzieć: "oszalał z namiętności". Namiętność to też uczucie, silne, burzliwe i nie poddające się żadnym racjonalnym argumentom. Namiętność zawsze przegrywa z rozumem. To ona sprawia, że "kochamy" niewłaściwe osoby, że dokonujemy ryzykownych wyborów. Nie uciekajmy przed namiętnością, ale nie podejmujmy pod jej wpływem istotnych decyzji życiowych (np. o zawarciu małżeństwa), bo gdy minie, poczujemy się oszukani.
2. Miłość jest uczuciem tak czystym, wspaniałym i nieskażonym, że nie ma w nim miejsca na cierpienie.
Nieprawda. Nasi ukochani sprawiają nam czasem ból, bo bywają za mało uważni, nieczuli albo zbyt zajęci sobą. Nie chcemy się do tego przyznać sami przed sobą, bo miłość miała być gwarancją wszystkiego, co najlepsze. Tym czasem miłość to zrozumienie i akceptacja sprzecznych i złożonych cech ukochanego. My sami też mamy złożoną osobowość, co dodatkowo komplikuje związki uczuciowe. Nie mówiąc już o tym, że nasze osobiste pojmowanie miłości nie musi być - i często nie jest - zgodne z tym, jak ją pojmuje partner. Ona uważa, że miłość to rezygnacja z siebie, ze swoich potrzeb. Dla niego natomiast miłość nie może być wiecznym poświęceniem się w imię szczęścia drugiej osoby.
3. Miłość jest uczuciem stałym, niewzruszonym, o niesłabnącej intensywności.
Nieprawda. Uczucia mijają. To, co wiąże ludzi, to raczej zobowiązania złożone w hołdzie miłości. Jeżeli ktoś jest niestały w miłości, to prawdopodobnie dlatego, że niestałość jest cechą jego charakteru. Takie osoby są również mało wytrwałe, mało konsekwentne, a także mało odpowiedzialne.
4. Miłość jest prosta, łatwa i nie wymaga starań.
Takie są nasze pragnienia. Chcemy, by miłość spływała na nas w sposób naturalny i niewymuszony. Uważamy, że mamy prawo do miłości, i w związku z tym nie musimy nad nią pracować. To ciekawe, bo nikt nie oczekuje, że bez wysiłku napisze dobry wiersz, czy ugotuje obiad, więc dlaczego akurat miłość miałaby istnieć bez pracy? A przecież zdolność do kochania nie jest instynktowna. Trzeba się uczyć kochać. I ta nauka wymaga od nas wysiłku.
5. Miłość jest lekiem na całe zło świata.
Nieprawda. Miłość nie jest lekarstwem na ludzkie nieszczęścia. Owszem, pozwala, szczególnie w początkowej fazie, uciec od zmartwień, ale kiedy jej czar przestaje działać, dawne problemy wracają jak bumerang. Miłość na chwilę odsuwa frustracje, bo skupia całą naszą uwagę. Ale myli się ten, kto sądzi, że miłość uchroni go przed troskami i kłopotami.
6. Miłość powinna być bezwarunkowa.
Bardzo chcemy, by nas kochano takimi, jacy jesteśmy. Są to jednak oczekiwania dziecięce, bo tylko dziecku udaje się być kochanym bez potrzeby robienia czegokolwiek dla osoby kochającej. Człowiek dorosły musi wziąć odpowiedzialność za swoje postępowanie, również w związkach uczuciowych.
7. Spontanicznie wybieramy obiekt naszych uczuć.
Nic bardziej błędnego. Wybory są mniej swobodne i spontaniczne, niż myślimy. Tak naprawdę zależą od naszej wiedzy i doświadczenia. Podobnie jest z wyborem książek czy muzyki. Na ogół wybieramy to, co jest nam znane. I często, nawet nie zdając sobie z tego sprawy, zakochujemy się w kimś, kto jest podobny do naszej matki lub ojca.
Wiara w mity na temat miłości jest o tyle niebezpieczna, że wcześniej czy później muszą one upaść. Czujemy się wówczas jak bezbronne ofiary. Zapamiętajmy więc taką oto prawdę: "Niedojrzała miłość mówi: kocham cię, ponieważ cię potrzebuję. Dojrzała zaś powiada: potrzebuję cię, ponieważ cię kocham".
(Ewa Morawska)
|
