Grupa: Administrator 
Posty: 2686 #77662
Od: 2008-2-14
| Ona - wesoła, beztroska, energiczna, pełna fantazji.
On - typ chłodnego, opanowanego człowieka sukcesu.
Praca jest sensem jego życia. Jako lekarz w miejskim szpitalu zarabiał niewiele, jednak kilka lat temu przyjaciel zaproponował mu pracę i współudział w prywatnej, dochodowej klinice. Teraz stać go na dobry samochód, kolacje w restauracji, atrakcyjne wakacje za granicą. Brakuje tylko czasu, by korzystać z tych wszystkich możliwości. Pracuje całe dni, często także w weekendy. By zrekompensować żonie samotność, daje jej pieniądze i dużo swobody.
Monika początkowo była zadowolona ze zmian w ich życiu. Rozpierała ją duma, że Andrzej odnosi zawodowe sukcesy. Choć nie pracowała, nigdy się nie nudziła. Dbała o dom, zapisała się na zajęcia sportowe, kurs językowy. Nie czuła się samotna - koleżanki zawsze były gotowe wybrać się z nią na zakupy albo do kawiarni.
Kiedy Andrzej wolny weekend spędzał w domu, chętnie zapraszała znajomych na kolację albo organizowała wypad za miasto. Koledzy męża wciąż prawili jej komplementy, a ona dostrzegała błysk podziwy w ich oczach, ale kochała męża i nie szukała miłosnych przygód. Andrzej przez dziesięć lat małżeństwa nauczył się ufać Monice. Gdy decydował sięna kilkutygodniowy wyjazd do Stanów (dostał propozycję udziału w ciekawej konferencji naukowej i szkoleniu), nie sądził, że tak krótka rozłąka może zmienić ich życie. Dzwonił do domu codziennie, zapewniał Monikę, że za nią tęskni. Jednak z czasem jego telefony były coraz rzadsze i krótsze. Monika instynktownie poczuła się zagrożona i zaczęła podejrzewać, że Andrzej ją zdradza. Postanowiła więc trochę się rozerwać. Zaczęła chodzić do kina, na wystawy, na przyjęcia. Na złość mężowi - niech wie, że ma inne zajęcia niż wyczekiwanie na jego powrót.
Któregoś dnia koleżanka przedstawiła jej przystojnego bruneta. Rozmawiali tylko chwilę. Zwracał uwagę swą urodą i wysportowaną sylwetką, ale było w nim jeszcze "coś" - szczególny wyraz oczu, tajemniczy uśmiech. Monika złapała się na tym, że wciąż wspomina tamtą chwilę. Mimo to nawet przez moment nie pomyślała, że ta nagła fascynacja może się przerodzić w silne uczucie.
Kiedy spotkała go ponownie, świat zawirował jej przed oczami. Poszli na kawę, potem na spacer. Tego wieczoru Marek towarzyszył Monice w drodze do domu. Ich romans nabrał szaleńczego tempa. Monika nie myślała o przyszłości. Marek był dla niej jak narkotyk.
Sielankę przerwał powrót Andrzeja. Monika z trudem mogła się odnaleźć w nowej sytuacji. Przecież kochała męża. Nie umiała jednak wyzwolić się z namiętności do Marka. Ich związek gasł, obecność męża uniemożliwiała częste spotkania, a Marek był chyba znużony tą sytuacją. Monika w dzień starała się normalnie funkcjonować, nocami rozmyślała i płakała w poduszkę. Andrzej zauważył oziębłość i rozdrażnienie żony, ale na próby szczerej rozmowy Monika reagowała to krzykiem, to atakiem histerii. Zresztą złościła się bardziej na oddalającego się od niej Marka niż na próbującego ratować sytuację męża. Najbardziej winiła jednak samą siebie. Na szali rozsądku położyła z jednej strony krótki, acz burzliwy romans, z drugiej - nieco monotonne, lecz stabilne, pewne i wygodne życie. Wybór jednak nie był dla Moniki prosty. Nie umiała z dnia na dzień wyrzec się uczucia do Marka, nie była też tak odważna, by odejść od Andrzeja.
Problem, z jakim boryka się Monika, może dosięgnąć wielu z nas. Życie często stawia nas przed wyborami, a w sferze uczuć są one szczególnie trudne. Staramy się więc opóźnić moment podjęcia decyzji, choć wcześniej czy później będzie ona konieczna. Znam ludzi, którzy latami prowadzili podwójne życie, zawsze jednak towarzyszył im niepokój i ogromny stres. Monika, początkowo rozbawiona i podniecona nową sytuacją, z czasem także zrozumiała, że to ją męczy i przygnębia. Napięcie, w jakim żyje, odbija się także na jej partnerach.
Monika powinna zastanowić się, jakie potrzeby skłoniły ją do szukania drugiego partnera, ewentualnie czego brakowało jej w związku z Andrzejem. Ważne jest, aby zdobyła się na całkowicie szczerą i uczciwą rozmowę z samym sobą. I dopiero po tym rachunku sumienia może się zastanowić, który z mężczyzn - Andrzej czy Marek - zaspokaja jej potrzeby i z którym jest naprawdę szczęśliwa. Monika powinna wyznaczyć wyraźna granicę między istotnymi oczekiwaniami, a kaprysami, które z czasem okazują się nic nie znaczącą przygodą. Wybór zawsze niesie ze sobą jakiś ładunek niepewności i ryzyka. Ale warto pamiętać, że im bardziej świadomie i racjonalnie zadecydujemy, tym większe są szanse na uniknięcie porażki. Nie ma jednak recepty na ustrzeżenie się przed cierpieniem. Towarzyszy ono wszystkim ważnym wyborom i czasami może nas czegoś nauczyć, wskazać nowe wartości i możliwości.
Decyzja, którą Monika będzie musiała w końcu podjąć, mimo że na pewno ją zaboli, pomoże jej dostrzec te walory życia, których nigdy nie zauważała, a w dłuższej perspektywie pomoże pełniej cieszyć się tym, co ma. I właśnie to doznanie, być może, będzie cenną rekompensatą za cierpienie nieuchronnie towarzyszące wyborowi.
Jeśli żyjesz w podwójnym związku:
Zastanów się, czy ta sytuacja nie jest zbyt męcząca dla ciebie i twoich bliskich.
Pomyśl, co skłoniło cię do szukania nowego partnera, a co cię trzyma w dawnym związku.
Z którym z partnerów jesteś naprawdę szczęśliwa i z którym mogłabyś prowadzić satysfakcjonujące życie.
Przemyśl dobrze swą decyzję, bądź ze sobą szczera. Jeśli czujesz, że nie panujesz nad sytuacją, spróbuj oderwać się od bieżących problemów, wyjedź gdzieś, gdzie w spokoju będziesz mogła pomyśleć.
Pamiętaj, że im spokojniej i mniej emocjonalnie podejdziesz do tego wyboru, tym większe szanse, że podejmiesz właściwą decyzję.
Hanna Duralska, psycholog kliniczny |
